januari t/m juni 2006
hoe het begon
juni 2006
De dag des oordeels
eind juni t/m begin augustus
de eerste chemoperiode
begin augustus t/m half september
tweede chemoperiode
half september t/m begin november
periode na de chemo
november
De uitslagen
november na de uitslag
Hoe nu verder na deze uitslag
de bestralingsperiode
5 dagen achter elkaar bestralingen om de benauwdheid te verminderen
december vakantie
amber en ik op vakantie in Egypte samen met Ber en Nadine
na de vakantie
het leven weer na de vakantie
weer een nieuw begin: 2007
januari 2007
22 januari 2007
een nieuwe uitslag
de tweede week van het nieuwe jaar
week 2 2007
vanaf 29 januari
weer een nieuwe week
vanaf 5 februari
vanaf 5 februari
weer een ct-scan/12 februari
weer een ct-scan/12 februari
een nieuwe week/19 februari
een nieuwe week/19 februari
vakantie Overijssel
midweek Overijssel
week 26 februari
week 26 februari
weer thuis enzo
weer thuis enzo
lente of winter?
lente of winter?
lente
lente
april en pasen
april en de paasdagen
Vakantie in Tunesië
vakantie samen met mijn zussen en mijn moeder
het dagelijkse leven
weer terug van Tunesië
Vakantie Kreta
een bijzondere ervaring met Jan naar een warm land
Opnieuw het dagelijks leven
weer een nieuwe start na een vakantie
wel of geen chemo?
weer opnieuw een zware beslissing
juni 2007
de maand van de keuzes
Een scan en uitslag verder
Weer een nieuwe beslissing
Weer een nieuw begin
een start met de nieuwe medicijnen
Juli 2007
verder met de pillen en 1e controle
de eerste uitslag na de start met een nieuwe "chemo"
de eerste uitslag van de tarceva/sunitinib
augustus
vakantie Vlieland en een eerste scan sinds de tarceva/sunitinib
Vlieland
toch nog een weekje er tussenuit voor ons
Weer het gewone leven?!
na de vakantie
En wat nu?
een nieuwe chemo?
(Deze week) de start met bestralen
De 2e keer bestralen
Na de bestraling
en nu maar afwachten
Oktober
tussen hoop en vrees
Lesbos
1 weekje vakantie in Griekenland
Weer thuis
Het "gewone leven" weer
November 2007
Weer een nieuw begin
Een weekendje weg met Saskia
Eerst doen, dan denken
weer het gewone leven
sinterklaas enzo
Decembermaand
De wintermaand en Sint
Kerst 2007
De feestdagen 2007
Weer een nieuw jaar
2008
Wel of niet aan de chemo (Alimta)?
Wel of niet aan de chemo (Alimta)?
Nog even genieten
zin in een paar rustige dagen
De laatste loodjes
telkens nog éven doorzetten
Naar het hotel met Frank en Marie Louise
Een weekendje Duitsland
Nog even 1 dagje onbezorgd
Een derde chemo?
De 3e chemokuur
De laatste loodjes?
Wel of geen nieuwe kansen
Nog wel of niet een nieuwe chemo
De bestralingsweek en de naweëen
Toch nog voor de vakantie
in ieder geval nog 1 vakantie naar het buitenland
Dalyan Turkije
weer het gewone leven na Dalyan
Weer terug van vakantie
weer een nieuw begin?
pillen en andere onderzoeken
Weer thuis
terug van weggeweest uit het ziekenhuis
Mijn kankerverjaardag
om het leven te vieren
Juli
Weer een nieuwe maand
Een weekendje naar het Brabantse land met Ber
Een weekendje weg met Ber
Terug van Brabant
Toch weer AVL'en
Een nieuwe moeizame start
Een nieuwe start met ademhalen
29 juli 2008
Hoe het einde is gekomen

VAKANTIE KRETA

25 APRIL t/m 29 APRIL

De 1e dagen voel ik nauwelijks behoefte om te schrijven. Het dagelijkse leven is hier niet zoveel anders dan in Nederland. Met z’n 3’en zijn we op elkaar afgestemd. Alle kleine dagelijkse bezigheden gaan vanzelf en hoeven niet afgetast te worden. De mee- en tegenvallers zijn ook niet anders dan we gewend zijn, en hoe we er ieder voor zich mee omgaan verschilt ook niet met thuis. Duidelijk dus.

Tot het moment dat ik Jan niet meer kan volgen; dan komt de noodzaak van schrijven weer omhoog. Het is MIJN manier van verwerken geworden en ik ben erg blij met dat ik me dit eigen gemaakt heb.

De plek waar we zitten is superrelaxed. Een appartement gebouwd tussen een boomgaard van olijven, in een dorp dat bestaat uit 1 “winkel”straatje.
Ik heb met lede ogen eind jaren 80 moeten aanzien hoe het oorspronkelijke Griekenland veranderde in een land voor de toeristen. Voor mij is de plek waar we nu zitten dan ook nog heilig te noemen.
Jan begrijpt helemaal niets van dit alles; wat er nu zo leuk is aan vakantie houden ergens anders. Thuis kan dat toch ook? Z’n heimwee komt omhoog en hij voelt zich volkomen ontheemd. Paniek slaat toe en hij wordt onplezierig gezelschap. Als hij het eruit gooit is het voor ons beiden duidelijk, wat meer rust geeft. Zo moeten we onszelf toch een nieuw ritme eigen maken. Voor mij niet zo moeilijk want ik weet wat ik prettig vind.

Zoals een auto benzine moet tanken om te kunnen rijden en dat doet op een gunstige plek (goedkoop). Zo tank ik zon om energie op te bouwen in een gunstige tijd (de lente).
De zon is nog zo lekker, de bloemen bloeien en de geuren van de aarde komen me tegemoet. Ik geniet en heb niets meer nodig dat dit.
Jan zoekt zijn veiligheid in het lezen op het balkon van het appartement.
’s Morgens om half 6 wordt hij zoals gewoonlijk wakker en gaat een eind lopen en/of een boekje lezen op een bankje bij het strand.
’s Middags eten we wat en later op de dag rijden we met een gehuurde auto ergens heen. De bergen in of slenteren in een stad is wat we alle 3 leuk vinden, waarna we ergens neerstrijken om te eten.

’s Avonds is het fris buiten en duiken we alle 3 in bed met een boek. Het is helemaal goed zo. Jan blijft wel erg kwetsbaar maar heeft toch zijn draai op zijn manier gevonden. Ik vind het fijn dat ‘ie mee is, ook al gaan we overdag allemaal grotendeels ons eigen gangetje.
De zon is heerlijk met een fris windje op de achtergrond, en Am en ik zitten overdag in de tuin bij het zwembad. Bij de zee is het nog te fris. Het is in het complex nog erg stil en daar geniet ik van. We zijn, samen met nog enkelen, de eerste gasten van het seizoen. De dagen gaan zo voorbij.
De kanker is even in ruste. Hij slaapt en ik maak ‘m niet wakker. Ik heb er al dagen niet aan gedacht ondanks……
De pijn, de moeheid en de rare benen. Gelukkig hebben we alle 3 niet de behoefte om iets te MOETEN doen, en dat geeft mij geen confrontaties en dus rust.

30 APRIL t/m 2 MEI

Inmiddels hebben we het grootste gedeelte van de vakantie al achter de rug. Elke dag had regelmaat en er moest niets. Ik vaar hier sinds mijn ziekte wel bij. Mijn saaie man komt dan erg van pas (haha).
Alle dagen heeft de kanker geslapen. Ik had pijn bij het ontwaken en was snel moe of had prikkelende benen bij het wandelen. Lastig, maar meer was het niet. Een pilletje of gaan zitten/liggen was de oplossing en zo bestond er geen probleem.

Vanmorgen werd ik wakker en hing er voor ’t eerst sinds dagen weer een kaartje aan mij met de tekst “kanker”.
Een vreemde pijnlijke plek op mijn hoofd die me onrustig maakt, de liefdevolle blik van Jan, Amber die vanmorgen tegen me aan kroop en zo nog wat verder sliep. Beelden over een toekomst van Amber en nog veel meer schiet er door me heen.
Plots rollen de tranen over mijn wangen en besef ik weer ten volle dat die rottige kankerziekte onder mijn huid leeft en aan mijn lichaam knaagt.
In mijn geest kan ‘ie soms even stilstaan, maar mijn lichaam gaat z’n eigen gang en trekt zich niets van die geest aan.
Als ik er weer even bij stil sta realiseer ik me weer dat de onzékerheid over wat de kanker doet in mijn lijf, het moeilijkste is om mee te leven. Ik heb het eerder meegemaakt dat ‘ie door chemo gehalveerd was en toch binnen 2 maanden weer zo groot was als voorheen. Dit zit voor altijd in mijn geest verankerd; elk moment kan ’t toeslaan en moet ik dus de goeie momenten nu pakken.
Natuurlijk zou het goed zijn dat een ieder leeft bij de dag, want het leven is maar betrekkelijk. Maar oh, wat wordt dit een keiharde waarheid met de ziekte die kanker heet.
Ik droog mijn tranen op en voeg de daad bij het woord. Op het balkon geniet ik van het uitzicht van de bergen. Het geeft me rust. Daarna loop ik met mijn rugzakje op stilletjes de tuin in en vlij me in een heerlijke ligstoel in de zon.
Mijn dagelijkse rugzak bestaat uit: een flesje water, pen en papier, een boekje, een puzzelboek, zonnebrand en een sigaretje voor bij de koffie die ik in het restaurant bestel. Mijn basisbenodigdheden voor deze vakantie. Niets meer en niets minder. Hiermee ben ik dit tevreden onder de olijfbomen met uitzicht op de bergen. En voor eventuele afkoeling is er een klein zwembad dichtbij.

Het is hier nog altijd rustig ondanks dat er mensen bij gekomen zijn. Het complex wordt gerund door een aardig Griekse familie van 3 generaties.
Amber geniet van de zon en wil graag bruin worden, en vindt het prettig om in mijn buurt te zijn.  Ze is erg gezellig en ik geniet van haar. Ook zij vaart erg goed bij rust en eenvoud en niets moeten. In de loop van de week komen er toch wat mensen met kinderen bij en heeft ze soms contact daarmee. Ik voel aan haar dat ze het gezellig vindt, maar dat het deze vakantie niet een noodzaak voor haar is.

Zo komt onze vakantie toch ten einde en wordt Amber de laatste dag chagrijnig. De zon blijft deze dag weg wat een teleurstelling voor d’r is en ze wil blijven. Overal waar ze op vakantie is, wil ze altijd blijven. Een kind van de zon en de bergen, net als ik. Met teleurstelling omgaan is niet haar sterkste kant en kan ze weer kribbig uit de hoek komen. Ik laat ‘r maar even en trek me af en toe wat meer terug.

Onze terugreis is gewoon weer overdag en dat voelt het beste voor mijn gezondheid. Het is toch al een behoorlijke belasting zo’n lange dag, het staan in rijen bij het inchecken, het tekort aan zuurstof in het vliegtuig, enz. We hebben zowel de heen- als de terugreis geluk dat we comfortclass reizen. Beiden door toeval en we betalen er niets extra’s voor. Een heerlijke luxe die ik goed kan gebruiken.

De vakantie is nu echt voorbij en het was goed. Jan is wel blij dat ‘ie weer terug is, maar kan de blijheid nog even niet voelen. Hij draagt nog de nodige stress van de vakantie bij zich, die hij eerst kwijt moet. Deze komt er thuis al gauw uit waardoor het gewone leven hier al snel weer z’n gangetje gaat.